Piše: Mihailo TERZIĆ
Opet se Crna Gora našla u interesu Velikosrpskog gravitacionaog polja. Dežurni zloslutnici Crne Gore održavaju kondiciju za njeno prisilono disciplinovanje.
I naravno, kada god se pojave ratni predatori, da osvete „svijetle grobove“ tu je i Matija Bećković, sa ulogom Mefista, da zavađa i da huška protivnike Crne Gore, da je vrate u podanički položaj gazdama kojima i on služi.
Akademik SANU, onomad, založi svoj život pod hipoteku, da će „nadživjeti državu Crnu Goru“. A već ga fata panika: jer količina mržnje koju ima svaki izdajnik prema izdanoj otadžbini, ne potire zebnju da “izdajnik umire prije svoje žrtve“. Zato Matija čini nove napore da aktivira deluzivne ideje o velikosrpskom projektu Velikog Zla, posebno, prema Crnoj Gori.
Nema više „dva oka u glavi“, ni „dva bratska naroda“: Ne postoji više crnogorska Crna Gora. Postoji samo Crna Gora koju su stvorili Srbi, ostatak je antisrpski- ustaško- komunistički?
Crna Gora je „srpski zavičaj“. Matija nema više potrebe da šalje Crnogorce „na poligraf“, niti da pokreće krvičnu prijavu protiv „krivičnog djela“ onih koji su rekli da su Crnogorci. Crnogorci ne postoje nemaju svoju istoriju, ni svoj zavičaj. Tako je rekao čuvar četničke kokarde i vlasnik mržnje prema Crnogorcima – „režimska pjesnička narikača“, Matija Bećković.
Unervozio se, zbog fijaska nasilne smjene vlasti u Crnoj Gori. Ali, neda se Matija.
„Otkriva fašizam“ koji „dvije decenije progoni srpsko ime u Crnoj Gori“ i time „poništava istoriju Crne Gore“- naravno, srpsku istoriju, jer Crna Gora nema svoju? Po Matiji, prava istorija Crne Gore je istorija njenih osvajača. A počinje od zetskog azilanta Zavida oca rodonačenika osvajačke dinastije Nemanjića do sramne Podgoričke skupštine.
Rušenje Crne Gore: Dakle, treba srušiti Crnu Goru, prije nego što dobije „azil u NATO“ poručuje akademik.i prigovori aktuelnoj vlasti Srbije da je bolećiva i što ne povrati sjaj Kokarde. U „kokaradi je spas, samo ona može okupiti sve Srbe i srpske zemlje“!
I onda, 1988. godine, Matija Bećković je pozivao na pogibije nevinih građana.
„Grob je najveća svetinja i najstarija crkva spskog naroda. Grob je naša najduža i najupornija vjera“ bile su „mudre“ motivacione poruke akademika SANU.
Poslije njih, gomilale su se „svetinje“. Srpska vjera je „ovjerena“ hiljadama nevinih i uzaludnih grobova. Srbija postaje najveća nebeska država svijeta?
Ima u ličnosti, pjesnika Bećkovića, neka konstrukcijska greška, kompleks,sujeta, narcisodidna nadmenost, neka lakoća neznanja, koja blokira objektivnu percepciju stvarnosti. Uz odsustvo savjesti, on oživljava iluziju Velikosrpskog dobra i crnogorskog Zla. Njegova manipulativna egocentričnost kreira genezu moralnog zla kojim, hodajući štetočina, zagađuje makro socijalni ambijent.
Nije lako, njemu opsjednuton četničkom kokardom i ideologijom Velikog Zla, da samo sa, estradnom pozom akademika, shvati akumuliranu snagu milenijumskog trajanja crnogorskog entiteta i državotvornog postojanja u kome je sadržan i identitet i kolektivna svijest o nacionalnom biću Crnogoraca.
Bećković iz kontinuiteta crnogorskog trajanja glorifikuje samo Velikosrpskog „Trojanskog konja“ opremljenog „Svetosavljem“ i „srpskom vjerom“. Te antihrišćanske i ideološke mantre su nanijele više štete kolektivnoj identitetskoj svijesti Crnogoraca nego svi neprijatelji crnogorski. Svetosavlje je „posrbilo“ čak i Hrista, a „srpska vjera“ je nametnuta kao jedina identitetska prepoznatljivost Crnogoraca.
I napokon, kada nove nekorumpirane generacije Crnogoraca počinju demontažu tih subverzivnih vjekovnih podvala, njih Matija naziva fašistima, zato što progone osvajačku istoriju i ideologiju velikosrpske hegemonije iz Crne Gore.Što vraćaju oteto i ispravljaju falsifikovano.
Akademik Matija predlaže apsurd. Da o sudbini Crne Gore ne odlučuju njeni patriote i lojalni građani, nego njeni protivnici, potomci osvajača, oni koje je on okupio oko beogradskog anticrnogorskog Pokreta protiv obnove crnogorske državnosti.
Da bi potrkrijepio predhodni apsurd, Matija neki dan ustvrdi da Crnogorci i ne znaju koja je njihova zastava, ističu, veli, „ničiju“.
Ali, svaki Crnogorac zna,a to je znala i okupatorska srpska vojska 23.10.1918. kada je skinula crnogorsku zastavu sa Dvora na Cetinju i na njoj vršila nuždu. Zna to i Matija,možda su mu pričali preci?
A, ko zna, možda je dobro što Matija Bećković ne hvali Crnu Goru.
U beogradskoj sredini sve je prisutnija kletva „dabogda te pohvalio Matija Bećković“. Poznato je, da akademik Bećković hvali samo one koji nijesu živi.
Postoji predanje da su u vrijeme Turaka u nekim krajevima Crne Gore, psi režali samo na turske askere.
Na žalost, Matija Bećković je jedini pjesnik koji vrijeđa Crnogorce, i svi Crnogorci ga po tome prepoznaju.
(Autor je sekretar Udruženja Crnogoraca Beograda)
zs blog 